تحلیل نگرش والدین نسبت به ایمنی در سفرهای دانشآموزان به مدرسه با تاکید بر پیادهروی

در بیشتر کشورهای توسعه یافته، کاهش پیاده روی کودکان به مدارس نکتهای منفی تلقی میشود، چرا که این موضوع سبب افزایش تراکم خودروها و آلودگی هوا بویژه در محدوده مدارس، عدم شکل گیری استقلال شخصیتی و بلوغ فکری کودکان با پیاده روی به مدرسه و همچنین کاهش تحرک فیزیکی و چاقی کودکان میشود. تاکنون اقدامات مهندسی متعددی از قبیل توسعه تسهیلات پیاده روی در معابر منتهی به مدارس لزوما به ترویج پیاده روی در میان کودکان دبستانی منجر نشده است. از این رو، در مطالعه حاضر به تحلیل ارتباط بین نگرش های والدین نسبت به ایمنی ترافیک در کنار متغیرهای اقتصادی- اجتماعی در استفاده از شیوه های سفر به مدرسه کودکان دبستانی بخصوص پیاده روی با پرسش از والدین پرداخته شده است. بر اساس داده های حاصل از این پرسشگری میدانی انجام شده، مدل لوجیت چندگانه و تحلیل واریانس چند متغیره برای تبیین اثرگذاری و ارتباط مؤلفه های نگرشی ایمنی ترافیک و اقتصادی- اجتماعی بر استفاده از شیوه های سفر به مدرسه بویژه پیاده روی بکار برده شد. نتایج نشان میدهد اعتقاد به حل مسئله ایمنی و اعتماد به کارشناسان ترافیک توسط والدین و قوانین و اولویت های ایمنی ترافیک در کنار برخی از متغیرهای اقتصادی – اجتماعی در استفاده از شیوه های پیاده روی، سرویس مدرسه و خودروی خانواده دارای ارتباط معنادار است. نتایج همچنین نشان میدهد کودکانی که با شیوههای موتوری به مدارس رسانده میشوند دارای والدینی با اعتقاد بیشتر نسبت به حل مسائل ایمنی و همچنین اعتماد بیشتری به نظرات کارشناسان ترافیک در مقایسه با والدینی هستند که کودکان خود را پیاده به مدرسه میفرستند. بنابراین این موضوع ممکن است نشانگر قبول وجود مشکل ایمنی در شیوه پیاده روی و اعتماد والدین به اظهارنظرهای کارشناسان ترافیک مبنی بر ناایمن بودن شیوه پیاده روی باشد. همچنین والدینی که قوانین و مقررات ترافیکی را نسبت به سایر والدین بیشتر درک میکنند کمتر از شیوه خوردروی شخصی برای رساندن کودکان به مدرسه استفاده میکنند. بنابراین لازم است کارشناسان ایمنی ، با ایمن سازی مسیرهای پیاده روی همچون احداث مسیرهای اختصاصی ایمن پیاده روی به مدرسه و جلب اعتماد والدین به انتخاب شیوه پیاده روی در سطح شهر رشت، والدین را مجاب به انتخاب شیوه پیاده روی کنند.